Вы чулі, як у Хатыні звоняць каміны?
Кроў у жылах стыне, як слухаеш тыя званы
А наўкола пустыня, а наўкола – ціш. . .
Тут звінелі сініцы і палазы
І звінелі жаўранкі ў паднябессі.
Тут звінелі дзіцячыя галасы.
Тут звінелі дзявочыя песні.
Тут звінела пчала,
І звінела піла,
І звінела каса,
І звінела даёнка,
І звінелі на радасць усяго сяла Тут вясёлыя бомы звонка.
Ці гэта гучаць адгалоскі той вёскі, што была да вайны, той колішняй мірнай вёскі? . .
Мёртвым сном у Хатыні Спяць усе гаспадыні
Не, спалены ўсе дзеткі, спалены ўсе малалеткі.
Што значыць тваіх каміноў перазвон? Ці гэта звініць твой вечны сон? Ці можа ў гэтым звоне – вечнае тваё бяссоне?
Звяняць, як калісь, на ўсю сваю сінь сініцы і жаўрукі. Але не чуе ніхто іх
Узялі ў Хатыні слых, зрабілі глухімі ўсіх. Узялі ў Хатыні зрок, далі Хатыні змрок. . .
Стаяць, як калісь, усцяж каміны, там, дзе былі двары. Але не дымяць, а звіняць яны, звіняць ад зары да зары. Дзіўныя гэтыя каміны!
Дыміць бы весела ім, грэць бы неба духам жылым, цяплом жывым, а яны. . .
Ды ў гэтым няма іх віны, гэта віна вайны,
Аўтар: Астраух Тамара, вучаніца 11 класа ДУА “Крынкаўская сярэдняя школа Лёзненскага раёна імя М. Ц. Лынькова