Święto Niepodległości 11 listopad Złoty wiek Polski

Święto Niepodległości 11 listopad

Złoty wiek Polski Wiek XVI jest nazywany złotym wiekiem dziejów Polski. W połowie tego wieku państwo polsko-litewskie obejmowało prawie 1 mln km² powierzchni i ok. 11 milionów mieszkańców, będąc jednym z największych (obok Rosji oraz Imperium Osmańskiego) państw Europy, potęgą polityczną, militarną i ekonomiczną, dostawcą drewna i produktów rolnych do zachodniej Europy. Transport towarów odbywał się Wisłą, eksportowane były przez Gdańsk, a dostarczały je rozrastające się folwarki pańszczyźniane. Rozwijało się także rzemiosło i handel, wzrastała liczba i wielkość mias

Wiek wojen XVII wiek był dla Polski okresem ciągłych wojen, które w dużym stopniu przyczyniły się do upadku jej znaczenia. Początkowo wojny przynosiły jej zdobycze terytorialne, tak że osiągnęła największy obszar w swojej historii (prawie milion kilometrów kwadratowych). Lecz później spowodowały wyczerpanie gospodarki i zepchnięcie jej z pozycji państwa o wielkim znaczeniu.

Wojny wyludniły tereny Rzeczypospolitej. Szacuje się, że zmarło w ich wyniku aż 25 procent obywateli. Upadło rolnictwo, które coraz bardziej było zacofane w stosunku do zachodnioeuropejskiego. Niskie plony szlachta starała się zrekompensować powiększaniem pańszczyzny, co wpływało na ubożenie chłopa i spadek wydajności pracy. Złupione miasta także przeżywały ciężkie chwile. Ustawał handel i upadało rzemiosło. Rosło znaczenie magnaterii, która coraz łatwiej wykorzystywała zubożałą szlachtę do własnych interesów. Upadała oświata i na gorsze zmieniała się mentalność polskiej szlachty. Państwo ogarniał chaos. Tereny okupowane przez Szwedów i Rosję

TRAKTAT TRZECH CZARNYCH ORŁÓW Traktat Loewenwolda, zw. przymierzem trzech czarnych orłów, układ polityczny zawarty 13 XII 1732 między Rosją, Austrią i Prusami, dotyczący wspólnej polityki wobec Polski Traktat ten uważa się za zapowiedź późniejszej współpracy trzech mocarstw mających w swoich godłach wizerunki orłów, która doprowadziła do rozbiorów.

Stanisław August Poniatowski Zdrajca czy postać tragiczna? Niekończący się spór. Próbował ratować upadające państwo, ale miał wielu wrogów. Prusy, Austria i Rosja nie chciały silnego sąsiada, a dla wielu spośród braci szlacheckiej nie miał mandatu — na tronie zasiadł dzięki wsparciu Rosji

Konfederacja Barska Konfederacja barska (1768 -1772) – zbrojny związek szlachty polskiej, utworzony w Barze na Podolu 29 lutego 1768 roku z zaprzysiężeniem aktu założycielskiego w obronie wiary katolickiej i niepodległości Rzeczypospolitej, skierowany przeciwko: kurateli Imperium Rosyjskiego, królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu i popierającym go wojskom rosyjskim. Celem konfederacji było zniesienie ustaw narzuconych przez Rosję, a zwłaszcza dających równouprawnienie innowiercom. Kazimierz Pułaski na czele konfederatów

I rozbiór Polski Pierwsze porozumienie o rozbiorze przedstawiciele Rosji i Prus podpisali w Petersburgu 17 lutego 1772 roku. Oznaczono, jakie obszary zagarną dwa państwa, przewidziano też udział Austrii. Częstochowa broniła się do 18 sierpnia, lecz nikłe to miało znaczenie wobec tego faktu, że o trzynaście dni wcześniej — 5 sierpnia 1772 roku — Rosja, Prusy i Austria podpisały trzy ostateczne traktaty podziałowe. Około pięciu tysięcy szeregowych konfederatów poszło na Syberię.

Jan Matejko „Rejtan – upadek Polski”, obraz przedstawiający protest Tadeusza Reytana przeciwko I rozbiorowi Polski na Sejmie 1773 roku

Jan Matejko „Konstytucja 3 maja”

Targowicka konfederacja- to spisek magnacki zawiązany w celu obalenia reform Sejmu Czteroletniego i Konstytucji 3 Maja 1791. Ogłoszona została 14 maja 1792 w pogranicznym miasteczku Targowica na Ukrainie stąd jej nazwa, faktycznie zawiązana w Petersburgu 27 kwietnia 1792.

Wojciech Kossak „Przysięga Kościuszki na rynku w Krakowie”

Jan Matejko „Bitwa pod Racławicami”

Wojciech Kossak „Tadeusz Kościuszko na koniu”

Wojciech Kossak „Ułan i dziewczyna”

Jan Henryk Dąbrowski

Józef Wybicki

Pieśń Legionów Niemiec, Moskal nie osiędzie, Gdy jawszy pałasza, Hasłem wszystkich zgoda będzie I ojczyzna nasza. Marsz, marsz, Dąbrowski. . . Juz tam ojciec do swej Basi Mówi zapłakany: «Słuchaj jeno, pono nasi Biją w tarabany. » Marsz, marsz, Dąbrowski. . . Na to wszystkich jedne głosy: «Dosyć tej niewoli! Mamy racławickie kosy, Kosciuszkę, Bóg pozwoli. » Marsz, marsz, Dąbrowski. . . Jeszcze Polska nie umarła, Kiedy my żyjemy. Co nam obca moc wydarła, Szablą odbierzemy. Marsz, marsz, Dąbrowski, Do Polski z ziemi włoskiej, Za Twoim przewodem Złączem się z narodem. Jak Czarniecki do Poznania Wracał się przez morze, Dla ojczyzny ratowania Po szwedzkim rozbiorze. Marsz, marsz, Dąbrowski. . . Przejdziem Wisłę, przejdziem Wartę, Będziem Polakami, Dał nam przykład Bonaparte, Jak zwyciężać mamy. Marsz, marsz, Dąbrowski. . .

Wojciech Kossak „Walka ułana z piechurem”

Napoleon Bonaparte

Wojciech Kossak „Palenie sztandarów”

Wojciech Kossak „Starcie belwederczyków z kirasjerami rosyjskimi na moście w Łazienkach”

Juliusz Kossak „Bitwa pod Ostrołęką 1831 r. ”

Wojciech Kossak „Olszynka Grochowska”

Wojciech Kossak „Sowiński na szańcach Woli”

Artur Grottger „Kucie kos”

Artur Grottger „Bój”

Artur Grottger „Pożegnanie powstańca”

Mieczysław Gierymski „Patrol powstańczy”

Wojciech Kossak „Pod Stoczkiem”

Artur Grottger „Bitwa”

Artur Grottger „Na pobojowisku”

Artur Grottger „Pochód na Sybir”

WIELKA EMIGRACJA Ruch emigracyjny polskiej ludności w pierwszej połowie XIX wieku. Emigracja miała podłoże patriotyczno–polityczne, a bezpośrednią przyczyną był upadek powstania listopadowego. Wielka Emigracja była jednym z największych ruchów emigracyjnych ówczesnej Europy Z emigracją związani byli m. in. Fryderyk Chopin , Adam Mickiewicz , Juliusz Słowacki , Cyprian Kamil Norwid , Joachim Lelewel , Maurycy Mochnacki , Seweryn Goszczyński , Jan Czyński. Tradycję Wielkiej Emigracji podjęła po upadku powstania styczniowego tzw. młoda emigracja.

Wojciech Kossak „Piłsudski na kasztance”

Wojciech Kossak „Apoteoza Wojska Polskiego”

Wojciech Kossak „Piłsudski”

Wojciech Kossak „Szarża pułku ułanów”

Józef Piłsudski

Wojciech Kossak „Potyczka”

Wojciech Kossak „Ułan z koniem”

Wojciech Kossak „Zwiadowca”

Jerzy Kossak „Zwiad konny”

Wojciech Kossak, „Idzie ułan borem, lasem”

Feliks Franić „Patrol”

Piłsudski w okopach

Do czasu wybuchu II wojny światowej święto obchodzono tylko dwa razy – w roku 1937 i 1938. W latach 1939– 1944 – podczas okupacji hitlerowskiej oficjalne lub jawne świętowanie, podobnie jak i każde inne przejawy polskości, było niemożliwe. W roku 1945 władze komunistyczne świętem państwowym uczyniły dzień 22 lipca – datę podpisania Manifestu PKWN, jako Narodowe Święto Odrodzenia Polski.

W czasach komunizmu wielokrotnie organizowane w całym kraju przez opozycję manifestacje patriotyczne były tego dnia brutalnie tłumione przez oddziały ZOMO (Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej), a ich uczestnicy aresztowani przez Służbę Bezpieczeństwa. Święto obchodzone 11 listopada zostało przywrócone przez Sejm PRL IX kadencji ustawą z 15 lutego 1989 (Dz. U. PRL 1989, nr 6, poz. 34), lecz pod nieco zmienioną nazwą: Narodowe Święto Niepodległości

Dzień ten jest dniem wolnym od pracy. Główne obchody, z udziałem najwyższych władz państwowych, odbywają się w Warszawie na placu Józefa Piłsudskiego, przed Grobem Nieznanego Żołnierza.

Co roku, w Warszawie organizowany jest Bieg Niepodległości, w którym z roku na rok, bierze udział coraz więcej uczestników. Bieg Niepodległości organizowany jest przez Warszawski Ośrodek Sportu i Rekreacji. Ideą organizatorów Biegu jest upamiętnienie odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 roku, po 123 latach zaborów. Bieg Niepodległości odbywa się 11 listopada. Od 2009 roku zawodnicy biegają nową, atestowaną trasą, liczącą 10 km, która prowadzić będzie głównymi ulicami Warszawy: Aleją Niepodległości, Al. Jana Pawła II, Chałubińskiego, Anielewicza, Andersa, Marszałkowską, Koszykową.

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ