Пасланне настаўніку Ірына Радзіхоўская студэнтка філалагічнага факультэта

Пасланне настаўніку

Ірына Радзіхоўская, студэнтка філалагічнага факультэта ВДУ імя П. М. Машэрава

Аднойчы пачутыя словы вядуць па жыцці, нібы свечы, што ноччу ад змроку аховай абраў сабе род чалавечы.

Як веру, што сонца не згіне, закрытае хмарай аднойчы, як веру, што Бог не пакіне, не стануць бясконцымі ночы.

Яны – напаміны пра тое, якім трэба быць чалавекам, з душы каб не знікла святое, што людзям патрэбна адвеку.

А словы былі пра збаночкі: адзін з іх быў з дзірачкай збоку… А шлях ад рачулкі далёчкі, и кроплі цяклі з кожным крокам.

І гэты збаночак шчарбаты пакутаваў моцна, паколькі, пакуль яго неслі дахаты, палова вады была толькі. . .

Але ж у ім мелі патрэбу, бо там, куды кроплі сцякалі, вады напівалася глеба, и краскі на ёй узрасталі. . .

І я з кожным днём лепей бачу, наколькі ўсе мы патрэбны, хоць розныя маем задачы, па-рознаму ходзім пад небам.

Чароўныя гэтыя словы настаўніца мне падказала, вучыла няхітрым асновам, навуку жыцця адкрывала. . .

…Дзень кожны ў нечым ды новы. Свой шлях я пакуль не спазнала, але берагу тыя словы, што некалі ў дар атрымала.

Маім настаўнікам прысвячаю…