Калі хто хоча ісці за Мною няхай адрачэцца

“Калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой і ідзе за Мною. ”

Вандруючы па паўночнай Галілеі, мiнаючы вёскi ў ваколiцах Кесарыі Філіпавай, Езус пытаецца ў сваіх вучняў, што яны думаюць пра Яго. Пётр ад імя ўсіх вызнае, што Ён ёсць Хрыстос, Месія, якога чакаюць на працягу многіх стагоддзяў.

Каб пазбегнуць непаразуменняў, Езус тлумачыць, як сам разумее выкананне сваёй місіi. Так, Ён выратуе свой люд, але заплацiць за гэта асабіста i самым нечаканым чынам: будзе шмат пакутаваць, будзе асуджаны, забіты, і пасля трох дзён уваскрэсне.

Пётр не прымае такога пагляду Месіі – бо ён уяўляў яго сабе, як і многія іншыя ў тыя часы, у якасці таго, хто будзе дзейнiчаць з уладай і сілай, пераможа рымлян і верне народу Ізраіля законнае для яго месца ў свеце – і выгаворвае Езусу, які абвінавачвае яго словамi: “Ты не думаеш пра тое, што Божае, але пра тое, што чалавечае” (Мк 8, 33).

Iзноў Езус знаходзiцца ў дарозе, на гэты раз кiруючыся ў Іерусалім, дзе павiнна споўнiцца Ягонае прызначэнне: смерць і ўваскрасенне. Але цяпер, калі Яго вучні ведаюць, што Ён ідзе на смерць, ці захочуць яны пайсцi за Iм?

Умовы, якiх вымагае Езус, ясныя і патрабавальныя. Да сабранага вакол Яго натоўпу, гэтак жа як і сваім вучням, Ён кажа:

“Калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой і ідзе за Мною. ”

Яны былi захопленыя Iм, Настаўнiкам, калi Ён ішоў па беразе возера, у той час, як яны закідалi сецi на рыбу ці сядзелi пры атрыманні падаткаў. Без развагаў яны пакінулі лодкі, сеці, мытню, дом, сям'ю, каб ісці за Iм.

Яны бачылі, як Ён творыць цуды і слухалi Ягоныя мудрыя словы. Ажно да гэтага моманту яны iшлi за Iм, ажыўленыя радасцю і энтузіязмам.

Аднак, пайсцi за Езусам азначала яшчэ большыя выпрабаванні. Ужо сталася ясна, што азначала ў поўнi дзяліць Ягонае жыццё і Ягоны лёс: паражэнне і варожасць навакольнага асяроддзя, ажно да смерці, і якой яшчэ смерцi!

Найбалеснейшай, найбольш ганебнай смерцi, прызначанай для забойцаў і самых злосных злачынцаў. Смерцi, якая вызначана ў Пісаннi, як “праклятая” (гл. Друг 21, 23). Ужо сама назва “крыж” узбуджала страх, слова наўрад ці трэба было каментаваць.

Гэтае слова ўпершыню з'яўляецца тут у Евангеллі. Хто ж ведае, якое ўражанне зрабіла яно на тых, хто яго чуў! Цяпер, калі Езус ясна вызначыў сваю тоеснасць, Ён мог з роўнай выразнасцю вызначыць тоеснасць сваiх вучняў.

Калі Настаўнiкам ёсць той, хто любіць свой люд ажно да таго, што аддае за яго сваё жыццё, узяўшы на сябе крыж, то гэтак жа вучань, каб быць вучнем, павінен адрачыся ад уласнага спосаба мыслення, каб цалкам падзяляць шлях настаўнiка, пачынаючы ад крыжа:

“Калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой і ідзе за Мною. ”

Быць хрысціянінам - гэта значыць быць другім Хрыстом: мець “тыя ж пачуцці, што i Езус Хрыстус”, які “прынiзiў Сябе і cтаўся паслухмяным да ажно смерці – i смерцi крыжовай” (Філ 2: 5, 8);

быць укрыжаваным з Хрыстом ажно так, каб быць у стане сказаць разам са св. Паўлам: “Цяпер ужо не я жыву, але жыве ўва мне Хрыстос” (Гал 2: 20); не ведаць нічога “апроч Езуса Хрыста, і прытым ўкрыжаванага” (1 Кар 2: 2).

Гэта Езус надалей у нас жыве, памірае і ўваскрасае. Найбольшае прагненне хрысціяніна, найвялікшая мэта: быць як Настаўнiк; гэтае прагненне нарадзіла вялікіх святых. Але як ісці за Езусам, каб мы сталіся такімі ж, як Ён?

Першы крок заключаецца ў тым, каб “адрачыся ад сябе”, адарвацца ад свайго ладу мыслення. Такога кроку пажадаў Езус ад Пятра, калі настаўляў яго, думаць не па-чалавечы, але па Божаму.

Мы таксама, як і Пётр, часам схiльныя да эгаістычных ацэнак самых сябе, па меншай меры, у адпаведнасці з нашымі ўяўленнямі. Iмкнемся да лёгкага і хуткага поспеху, які б даваўся без якіхнебудзь цяжкасцяў, з зайздрасцю гледзiм на людзей, якiя робяць кар'еру, марым аб адзінай сям'i і аб стварэнні вакол сябе братэрскай грамады і хрысціянскай суполкi, аднак баімся таго, каб нам не прыйшлося дорага за гэта заплаціць.

Адрачыся ад сябе азначае ўвайсці ў такi спосаб Божага мыслення, якi паказаны нам праз дзеяннi Езуса: прыняць логіку пшанічнага зярня, якое павінна памерці, каб прынесці плод, знаходзiць больш радасці ў тым, каб аддаваць, чым атрымліваць, ахвяраваць сваё жыццё дзеля любові; адным словам: узяць на сябе свой крыж:

“Калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой і ідзе за Мною. ”

Гэты “штодзённы” крыж – як кажа Евангелле ад Лукi (9, 23) - можа мець шмат постацяў: нейкай хваробы, страты працы, немагчымасцi справіцца са сваiмi праблемамі ў сям'і ці на працы, пачуццё адчаю да краху глыбокiх адносін, зменлівасць сапраўдных сувязяў, пачуццё бездапаможнасці перад тварам вялікiх глабальных канфліктаў, крыўды з-за частых скандалаў ў нашым асяроддзi …

Крыжа не трэба шукаць, ён сам прыходзіць, каб сустрэць нас, калі мы, магчыма, менш за ўсё гэтага чакаем, і такім чынам, як мы сабе ніколі не ўяўлялі.

Езус заклікае нас “узяць” крыж не з таго меркавання, што ён ёсць непазбежнае зло, нельга дазволiць, каб ягоны цяжар прыгнёў нашыя плечы, але і не варта адчуваць сябе “стоiкам”, абыякавым да ўсяго.

Прымайце крыж свой як саўдзел у крыжы Езуса, як магчымасць і ў гэтай сітуацыі быць Ягонымi вучнямі, i ў гэтых пакутах быць з Iм у камунii, бо Ён першы дзеліць з намі крыж.

Больш за тое, калi Езус прыняў на плечы свой крыж, Ён разам з iм узяў i кожны наш крыж. I таму ў кожнай пакуце, якi б ня быў у яе твар, мы можам сустрэцца з Езусам, які зрабіў яе сваёю.

Iньё Джорданi бачыць магчымасць iнакш ператлумачыць ролю Сымона Кiрэнейца, які нясе крыж Езуса: крыж “цягне менш, калі Езус становіцца нашым Сымонам Кiрэнейцам”. I цяжары становяцца меншымi - працягвае ён, - калі мы нясем iх разам:

“Крыж, якi нясеш у адзiноце, ўрэшце, цябе ламае; а калi крыж нясе шмат людзей, з Езусам паміж імі, альбо калі мы прымаем Езуса як Сымона Кiрэнейца, крыж становіцца лёгкiм: ён становіцца салодкiм ярмом. Ноша, узнятая мноствам узаемазвязаных вяровак, становiцца не аскезай, але святам”.

Прымаючы крыж, каб несці яго з Езусам, ведайце, што мы не нясем яго самы, бо Ён нясе яго з намі – гэта сувязь, гэта прыналежнасць да Езуса, аж да поўнае камуніi з Ім, аж да таго, што стаемся другiм Iм.

Такім чынам, мы ідзём за Езусам і становiмся сапраўднымі Яго вучнямі. Тады крыж будзе для нас сапраўды, як для Езуса, “сілай Божай” (1 Кар 1, 18), шляхам да ўваскрашэння. У кожнай слабасці мы знойдзем сілу, у кожнай цемры - святло, у кожнай смерцi - жыццё, таму што мы знойдзем Езуса.

“Калі хто хоча ісці за Мною, няхай адрачэцца ад сябе, возьме крыж свой і ідзе за Мною. ” (Mk 8, 34) Testo di Padre Fabio Ciardi OMI Grafica Anna Lollo in collaborazione con don Placido D’Omina (Sicilia, Italia) * * * Il commento alla Parola di Vita è tradotto ogni mese in 96 lingue e idiomi, e raggiunge vari milioni di persone in tutto il mondo tramite stampa, radio, TV e via internet. Per informazioni www. focolare. org • Questo PPS, in diverse lingue, è pubblicato su www. santuariosancalogero. org