Czynność nerek Nerki stanowią swego rodzaju filtr oczyszczający

Czynność nerek Nerki stanowią swego rodzaju filtr oczyszczający osocze krwi z pewnych substancji. W większości są to produkty przemiany takie jak mocznik, kreatynina, kwas moczowy, które jeśli nagromadzą się w ustroju w większej ilości mają działanie toksyczne i dlatego muszą być stale wydalane z ustroju. Nerki wydalają także wiele substancji obcych, które nie uległy całkowitemu rozkładowi jak np. . Liczne leki. Z moczem wydalane są również substancje istotne dla procesów fizjologicznych, takie jak sód, potas, wapń, fosforany i woda. Substancje te muszą być wydalane w takich ilościach, aby ich stężenie w płynach

Czynność nerek Ustrojowych utrzymywało się na stałym poziomie niezależnie od dopływu ich z zewnątrz. Nerki pełnią także bardzo ważną rolę w regulacji równowagi wodno – elektrolitowej i kwasowo – zasadowej oraz utrzymania stałego ciśnienia osmotycznego i ph środowiska wewnętrznego. Jednostką czynnościową i strukturalna nerki jest nefron. W nerce znajduje się wielka liczba nefronów 1 do 1, 5 miliona. W nerce następuje wybiórcza filtracja krwi, polegająca na usunięciu z organizmu szeregu substancji chemicznych, stąd też nefrony są ściśle związane z układem krwionośnym.

Nefron Składają się one z systemu kanalików powiązanych z naczyniami dlatego opis nefronu rozpocznę od opisu tętnic nerki. Krew dochodzi do nerki przez tętnice nerkową. Rozgałęziając się już we wnęce, tętnica nerkowa oddaje tętnice międzypłatowe nerki ( arteriae interlobares renis), biegnące w słupach nerkowych między piramidami. Na poziomie podstawy piramid od tętnic międzypłatowych odchodzą łukowato zaginające się naczynia, które otrzymały nazwę od swego przebiegu. Są to tętnice łukowate(arteriae arcuata), które oddają gałązki w dwóch przciwnych

Nefron Kierunkach. Jedne wnikają do kory, biegnąc w kierunku powierzchni nerki i noszą nazwę tętnic międzyzrazikowych (arteriae interlobulares). Drugie biegną w obrębie piramid i ze względu na prostolinijny przebieg zostały nazwane tętniczkami prostymi (arteriae rectae). Tętnice międzyzrazikowe na swoim przebiegu wytwarzają szereg kłębuszków (lomeruli). Od tętnic odchodzi gałązka zwana naczyniem doprowadzającym (vas afferens), która po krótkim przebiegu rozpada się na naczynia włosowate, tworząc kłębuszek naczyniowy. Od tego tworu odchodzi tętniczka, nosząca nazwę naczynia

Nefron Doprowadzającego (vas efferens). Ten układ naczyń włosowatych nosi nazwę sieci dziwnej (rete mirabile), tętniczo-tętniczej, gdyż w przeciwieństwie do ogólnej budowy sieci włosowatych tętniczo-żylnych odchodzi od niej nie naczynie żylne, lecz tętnicze. Kłębuszek stanowi wewnętrzną część ciałka nerkowego. Jest on otoczony torebką (capsula glomeruli), mającą podwójne ścianki, między którymi znajduje się wolna przestrzeń. W wyniku procesów fizykochemicznych pewne rozpuszczone we krwi składniki przechodzą przez ściany naczyń i warstwę torebki otaczającą kłębuszek

Nefron Do jamy torebki. Od torebki kłębuszka odchodzi przewód początkowo powyginany (kanalik kręty I rzędu), który następnie przechodzi w tzw, pętle nefronu (Henlego), układającą się na ogół w rdzeniu nerki. Pętla ma ramię zstępujące i wstępujące, powracające w okolicy ciałka nerkowego. W pobliżu ciałka pętla przechodzi we wstawkę (kanalik kręty II rzędu), która jako końcowy odcinek nefronu przechodzi w kanalik zbiorczy, czyli kanalik prosty (tubulus rectus). Szereg tych kanalików łączących się w obrębie piramidy nerkowej, wytwarza wreszcie przewód brodawkowaty (ductus papillaris).

Nefron Przewody te, w liczbie 10 -25, kończą się otworkami brodawkowatymi Foramina papillaria) na szczycie brodawki nerkowej w obrębie pola sitowego (area cribrosa). W ten sposób mocz spływa do kielichów mniejszych, następnie większych i do miedniczki nerkowej. Ilość wydzielanego moczu wynosi średnio 1 do 1, 5 litra na dobę. Jest ona zmienna i zależy od ilości przyjmowanych płynów, temperatury powietrza, i ilości wydzielonego potu, ciśnienia tętniczego a także wielu innych czynników.