Nieśmiałość Stan psychiczny, w którym obecne są pewne
Nieśmiałość Stan psychiczny, w którym obecne są pewne charakterystyczne elementy na płaszczyźnie emocjonalnej, motywacyjnej, poznawczej lub behawioralnej, pojawiający się w sytuacji gdy jednostka jest lub wyobraża sobie bycie ocenianą przez inne osoby.
Na nieśmiałość składają się przede wszystkim W sferze emocjonalnej: uczucie zażenowania, skrępowania, zakłopotania, często też lęku, Nie w pełni kontrolowane zachowania mające na celu doraźne ograniczenie lub uniknięcie tych przykrych emocji, które mogłyby podlegać ocenie, Koncentracja na przeżywanych emocjonalnych symptomach nieśmiałości, jej zewnętrznych objawach i procesie oceny
Przeżywaniu nieśmiałości często towarzyszą objawy somatyczne, takie jak: przyspieszony puls, czerwienienie i pocenie się, napięcie mięśniowe, rzadziej drżenie. Skrajną postacią jest fobia społeczna – najczęstsze zaburzenie lękowe.
Najczęstsze sytuacje, z powodu których przeżywana jest nieśmiałość Wystąpienia publiczne, bycie w centrum uwagi, Kontakty intymne, Ujawnianie swoich uczuć lub emocji, Interakcje z osobami uznawanymi za autorytety, posiadającymi władzę lub starszymi, Sytuacje wymagające asertywności, obrony swoich praw, wyrażania poglądów, Proszenie o pomoc
Nieśmiałość zwykle nie odnosi się do jednostkowego , chwilowego stanu, lecz występuje w kontekście cechy osobniczej, polegającej na tendencji do jego konsekwentnego pojawiania się w wielu rodzajach sytuacji i w odpowiednio dużym natężeniu. Tak rozumiana nieśmiałość jest zwykle uważana za cechę charakteru, związana z dużą samoświadomością.
Chorobliwa nieśmiałość może być przeszkodą w osiągnięciu ważnych dla jednostki celów, zarówno osobistych, jak i zawodowych, przyczyniając się często do niezadowolenia z własnego życia. W bardzo poważnych przypadkach może dojść do praktycznej izolacji jednostki i poczucia utraty kontroli nad życiem.
Nie ma powszechnej zgody wśród psychologów co do przyczyn powstawania nieśmiałości. Przypuszczalnie są one wielorakie. Najczęściej ujawnia się u dzieci w wieku szkolnym, czasami można jednak zaobserwować typowe dla nieśmiałości zachowania już we wczesnym okresie życia.
Zróżnicowanie geograficzne i kulturowe Najsilniej przejawia się w społecznościach wysoko ucywilizowanych, nastawionych na indywidualny sukces i rywalizację, z rozbudowanym systemem norm zachowania. Wskazuje to na ogromną rolę czynników społecznych jako podłoża nieśmiałości. Przykładem społeczeństwa generującego nieśmiałość może być Japonia, gdzie występuje zjawisko hikikomori.
Nieśmiałość a introwersja Niechęć introwertyków do niektórych rodzajów aktywności społecznej i ograniczanie kontaktów z ludźmi nie są spowodowane lękiem przed oceną, lecz są kwestią autentycznej preferencji, związanej z ogólniejszą potrzebą unikania nadmiaru stymulacji. W przeciwieństwie do introwersji, nieśmiałość nie jest zdeterminowana fizjologicznie, może zostać nauczona i oduczona.
Temperament a nieśmiałość Według specjalistów, nieśmiałość ściśle powiązana jest z temperamentem, jaki posiada dana osoba. Wyróżnia się cztery typy temperamentu: choleryczny, sangwiniczny, melancholiczny i flegmatyczny. Osoby posiadające dwie ostatnie cechy osobowości częściej narażone są na problem związany z nieśmiałością.
Temperament choleryczny związany jest z silną wolą, odwagą i skłonnościami przywódczymi osoby, która go posiada. Cholerycy są energiczni i chętnie podejmują ryzyko, często otwarcie wyrażają swoje myśli i opinie, są entuzjastami. Jednak często ulegają silnym emocjom, są impulsywni i drażliwi.
Flegmatyk z kolei jest powolny, ale solidny i praktyczny. Osoby o tym typie temperamentu nie lubią zmian i chcą, aby ich życie było uporządkowane, podobnie jak melancholik.
Melancholik ceni sobie poukładane życie, jest pedantyczny i uparty. Podejmując decyzje, długo analizuje za i przeciw. Często bywa nadwrażliwy i nietowarzyski, skłonny do zamykania się w sobie.
Sangwinicy są wylewni, serdeczni i bardzo przyjaźnie nastawieni do innych ludzi. Cechuje ich jednak pewna niecierpliwość i skłonność do przesady.
Uświadomić sobie potrzebę pracy nad sobą Aby móc przezwyciężyć nieśmiałość, trzeba się do niej przyznać. To tak jak z chorobą- aby móc ją wyleczyć, trzeba postawić diagnozę i przepisać odpowiednie specyfiki likwidujące schorzenie. Później należy podjąć odpowiednie kroki, które spowodują, że staniemy się bardziej śmiali i odważni.
Odkrywać swoje mocne strony Najlepiej na kartce spisać to, co nam się w nas podoba, w czym jesteśmy dobrzy. Zastanowić się, co nas interesuje, a swoje zainteresowanie i hobby pokazywać innym.
Rozmawiać z ludźmi Osoba nieśmiała ma problem z komunikowaniem się z innymi. Ale jeżeli uświadomi sobie, że ma coś ciekawego do powiedzenia, to już jest pierwszy krok do sukcesu. Im częściej będziemy rozmawiać, tym śmielej przyjdzie nam konwersować z innymi.
Nie porównywać się do innych Każdy z nas jest indywidualną, wartościową istotą i nie ma sensu wpadać w kompleksy z byle powodu. Należy skupić się na swoich zaletach i mieć świadomość, że je posiadamy, natomiast swoje wady należy po prostu zwalczać.
Dbać o ubiór Udowodniono, że ubiór ma ogromne znaczenie dla naszego samopoczucia. Gdy jesteśmy zadowoleni ze swojego wyglądu, jesteśmy również bardziej śmiali. Dlatego przygotowując się do czekających nas spotkań, rozmów, pamiętajmy również o tym aspekcie.
Dziękuję za uwagę!
27190-nie_347_mia_322_o_347__263.ppt
- Количество слайдов: 20